10612/2553 โจทก์ฟ้องจำเลยฐานพยายามฆ่าผู้อื่น
จำเลยให้การรับสารภาพ เมื่อศาลชั้นต้นพิจารณา พยานหลักฐานที่โจทก์นำสืบและพิพากษาลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าผู้อื่นและจำเลยอุทธรณ์ว่า
จำเลยไม่มีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย
โดยอ้างว่าข้อเท็จจริงตามพยานหลักฐานของโจทก์ที่นำสืบฟังไม่ได้ว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหายตามฟ้องเท่ากับอ้างว่าโจทก์สืบไม่สมฟ้อง จึงมิใช่อุทธรณ์โต้เถียงข้อเท็จจริงที่ขัดกับคำให้การรับสารภาพของจำเลยหรือเป็นการยกข้อเท็จจริงใหม่ในชั้นอุทธรณ์
ซึ่งจะเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้นตาม
ป.วิ.พ. มาตรา 225 วรรคหนึ่ง
ประกอบ ป.วิ.อ. มาตรา 15
ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 4
วินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยในประเด็นที่ว่า จำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหายหรือไม่จึงชอบแล้ว
พฤติการณ์แห่งคดีฟังไม่ได้ว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย คงมีเจตนาทำร้ายเท่านั้น
เมื่อผู้เสียหายได้รับอันตรายสาหัสต้องทุพพลภาพป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาและจนประกอบการณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่ายี่สิบวัน จำเลยจึงมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายจนเป็นเหตุให้ได้รับอันตรายสาหัสตาม
ป.อ. มาตรา 297 (8) ซึ่งศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษาลงโทษจำเลยได้ตาม ป.วิ.อ.
มาตรา 192 วรรคท้าย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น